De afgelopen jaren reisden ze vaak naar verschillende regio’s in Griekenland en werden er getroffen door de impressionante rituelen van rouw, zang en dans tijdens begrafenissen. Ze leerden er de Griekse klaagzangen en rouwliederen – genaamd miroloi – kennen en realiseerden zich dat er in onze hedendaagse Noord-Europese samenleving een groot gebrek is aan ruimte en aan rituelen om gevoelens van verlies en verdriet uit te drukken.

Deze miroloi, die uiting geven aan diepe gevoelens van verdriet en verlies, worden uitgevoerd tijdens begrafenissen maar ook wanneer iemand het gezin verlaat om te trouwen of te emigreren. Deze klaagliederen zijn onderdeel van een collectieve beleving van verlies en afscheid nemen. Al zingend het verlies aanvaarden en de gevoelens van verdriet loslaten. De makers passen de kracht van de miroloi toe in een andere context - die van de hedendaagse dans die traditionele kunstvormen integreert en er mee in dialoog gaat. 

Traditie en hedendaags

zijn niet elkaars tegengestelden

Elke levende traditie heeft hedendaagse uitdrukkingsvormen. Augustijnen en Torres trekken een parallel tussen het proces van de miroloi en het proces van het transformeren van een traditionele dansvorm. De miroloi helpt om het verlies te accepteren. Door los te laten, vindt een transformatie plaats. Om traditionele dansvormen te transformeren en opnieuw te verkennen, moet je accepteren dat je bepaalde elementen uit het verleden achter je laat. Door dit te doen, kan een hernieuwde hedendaagse dansvocabulaire ontstaan.

In hoeverre is traditionele dans permeabel voor andere invloeden? Hoe verhouden we ons tot het verleden? Wat is de impact hiervan op ons lichaam en geest? Hoe verhouden we ons tot traditie?

Hoe kan dit vandaag op het podium worden gepresenteerd en interessant worden voor een modern publiek? Hoe is het mogelijk om de traditie te transformeren zonder zijn ziel te verliezen?

Hoe kan dans praten over de communicatie tussen de groep en het individu? Kunnen we traditionele codes uit het verleden ontgrendelen om nieuwe culturele paden in hedendaagse dans te verkennen?

Griekenland is een land waar de traditionele dans en muziek nog steeds een belangrijk deel uitmaken van de samenleving. De volgende generaties zullen beslissen of ze deze tradities in leven zullen houden of ze in de musea zullen bewaren als oude objecten of in het slechtste geval, ze laten verdwijnen en laten opgaan in de reguliere westerse cultuur. In dat perspectief kan een geactualiseerde traditionele dans een maatschappelijke dimensie aannemen en een politiek statement zijn. Kiezen we ervoor om gewortelde tradities en rituelen de rug toe te keren? Laten we de traditie afdwalen naar een identitair isolement of gebruiken we hun intrinsieke kracht in de realiteit van vandaag? Kunnen we het beste van beide werelden (traditionele en hedendaagse dans) gebruiken in een moderne interculturele voorstelling? 

Lamenta herinvesteert in de intuïtieve, fysieke en fundamentele krachten van de traditionele Griekse dans, met zijn stimulerende, aardse en transcendentale kwaliteiten, om een hedendaagse creatie te ontplooien en te voeden. Met het lichaam als een kruispunt tussen het intuïtieve en het intellect, het irrationele en de controle, als een gesprek tussen Dionysos en Apollo in een voortdurende uitdaging op weg naar een huidige, relevante en onthullende synthese.

De her-verkenning en het onderzoek van de Griekse traditionele dans en muziek gaat verder dan het kopiëren van vormen. Negen Griekse hedendaagse dansers - Lamprini Gkolia, Christiana Kosiari, Konstantinos Chairetis, Petrina Giannakou, Dafni Stathatou, Athina Kyrousi, Taxiarchis Vasilakos, Alexandros Stavropoulos & Spyridon ‘Stak’ Christakis – die allen een traditionele dansachtergrond uit verschillende regio’s hebben, komen samen met Siamese Cie en verkennen elementen van de miroloi en de Griekse traditionele dans opnieuw via een eigentijds prisma. 

Deze traditionele dans, die de energieke en populaire uitdrukking is van het behoren tot een collectief lichaam, wordt getransformeerd ondervraagd, gedeconstrueerd en opnieuw samengesteld door het toepassen van een taak-gebaseerd proces. 

​

Het creatieproces wordt gevoed door de Griekse dramaturge Georgina Kakoudaki en door de Belgische dansdramaturg Guy Cools. Zij zorgen voor het nodige inzicht in de Griekse tradities, geschiedenis en mythologie. Parallel aan het creatieproces van Lamenta, publiceert Cools zijn nieuw boek: ‘Performing Mourning. Laments in Contemporary Art’ (Valiz, 2021).